Vandaag waren wij ons aan het oriënteren bij een crematorium waar wij nog niet eerder geweest waren. Na afloop van onze rondleiding binnen het crematorium en de aula, gunden wij onszelf een wandeling over de begraafplaats die hier ook aan verbonden is. De meeste graven liggen in een boomrijke omgeving met mooi verzorgde velden tussendoor.
Wij namen plaats op één van de vele bankjes en genoten van de rust en de natuur.
Er kwam een dame aanlopen met een gieter in haar hand om deze te vullen bij de kraan dichtbij waar wij zaten. Wij zeiden elkaar gedag en raakten in gesprek.
Haar partner lag hier nu zo’n anderhalf jaar en zij kwam nog bijna iedere dag bij hem langs. Hier ervaart zij verbondenheid met hem door haar dagelijkse beslommeringen met hem te delen. Toen wij doorvroegen vertelde zij ons meer over haar man.
Zij leerde hem kennen toen zij 23 was. Hij was zorgzaam en had een brede interesse in de wereldfilosofie. Hij zag er altijd zeer verzorgd uit en behandelde haar met groot respect en als zijn gelijke.
Samen hebben zij vele reizen gemaakt, zowel werkgerelateerd als privé. Beiden lazen graag, luisterden naar klassieke muziek en bezochten regelmatig lezingen en musea.
Ruim vijf jaar geleden werd haar man ziek. Zij heeft hem tot het laatste moment thuis mogen en kunnen verzorgen. Na het overlijden heeft zij hem tot aan de dag van het afscheid bij haar gehad.
Dankbaar kijkt zij terug op de liefde die zij met hem mocht delen en de fijne herinneringen die zij samen hebben gemaakt.
En over al deze dingen praat zij nog steeds met hem. Hoe mooi, hoe dierbaar, hoe liefdevol.