Wanneer wij een familie begeleiden na het verlies van een dierbare, stap je voor een korte periode hun leven binnen. Stukje bij beetje krijg je inzicht in hoe dat leven er heeft uitgezien en wat de dagelijkse realiteit is. Die realiteit kan heel pittig en verdrietig zijn. Je wordt bijvoorbeeld meegenomen in de situatie hoe een ziekteproces langzaam maar zeker de overhand heeft gekregen binnen een huwelijk.
Liefde krijgt er dan telkens betekenissen bij. Wat is het bijzonder om te mogen aanschouwen hoe groots liefde kan zijn.
Wat is het bewonderenswaardig wat geliefdes aan de kant zetten om voor elkaar te zorgen tot het echt niet meer gaat of de tijd definitief gekomen is om fysiek afscheid te moeten namen van elkaar.
Het is verdrietig als je jouw partner door ziekte ziet veranderen. Als je op eieren moet lopen om de lieve vrede te bewaren. Als je gelijkwaardig aan elkaar was, maar nu een dubbele rol in de relatie hebt; mantelzorger en geliefde. Na zo’n intense laatste fase, die soms wel tien jaar duurt, volgt er leegte als diegene uit je leven verdwijnt. De dagen in aanloop naar de uitvaart is er volop aandacht in de vorm van kaartjes, belletjes en bezoek. Maar daarna? Soms tref je families waarbij je intuïtief voelt dat zij zich ondanks het verdriet en de leegte zullen redden. Waar mensen het woord ‘familie’ recht aan doen en de aandacht blijft. Nu komt er zorg voor degene die altijd zoveel gegeven heeft.
Een paar weken na het afscheid gaan we langs om na te praten. Dan is het fijn om te merken dat je het gelukkig bij het rechte eind had. Alles wat je aandacht geeft groeit. Hoe mooi om te zien dat de liefde die je altijd hebt gegeven terugkomt als je het zelf even zo hard nodig hebt.