Bijzonder hoe je, zo klein als je bent, zoveel liefde kunt uitdragen, mensen tot elkaar kunt brengen en zoveel kunt betekenen voor de mensen in jouw directe omgeving.
Zij zag het daglicht op een prachtige zondagmorgen, eind januari. Wat was zij mooi, lief, klein, gewenst en met liefde ontvangen door haar mama en papa.
De kraamweek begon sereen en sprookjesachtig, maar veranderde al snel in een rollercoaster waarbij ieders gevoelens op de proef werden gesteld.
De dag na haar geboorte werd zij overgebracht naar de intensive care. Hier bewees zij hoe krachtig en vol vechtlust zij was. Haar herstel was spannend met ups en downs gepaard.
Toch presteerde zij het om binnen drie weken zover opgeknapt te zijn dat zij overgebracht werd naar een ander ziekenhuis, dichterbij haar mama en papa.
Ook hier vocht zij om mee naar huis te mogen en ook dit maakte zij waar. Wat waren haar mama en papa gelukkig dat zij een nieuwe start konden maken met z’n drietjes. Vrij van ziekenhuizen, vrij om hun wonder uit liefde geboren aan de wereld te laten zien. Helaas heeft dit samenzijn thuis niet lang mogen duren. Ruim een dag later werd het kleine meisje opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Opnieuw werd zij overgeleverd aan de medici die stinkend hard hun best deden, maar die nu ook aan de zijlijn stonden en het lot niet in handen hadden.
Wederom werden haar mama en papa geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven. Om een klein meisje zo hard te zien vechten, pijn te zien lijden, daar is geen mensenhart tegen bestand. Toen de artsen het gesprek moesten voeren met haar mama en papa, kwam ondanks dat de pijn hun lichaam verscheurde misschien ook wel een rust over hen heen.
Precies vijf weken nadat zij het daglicht zag, hebben haar mama en papa met veel verdriet, maar ook uit liefde, haar uit handen gegeven.
Terug naar haar oorsprong, maar voor altijd in hun hart.