Donderdagmiddag 21 april, onder het genot van een kop thee zitten wij samen de afgelopen drie maanden te overpeinzen.
Het waren maanden die niet direct in het teken stonden van vreugde en geluk. Maanden waarin wij normaliter dicht bij elkaar staan en elkaar steunen waar dit maar kan. Natuurlijk steunden wij elkaar ook nu, maar op een andere manier dan wij van elkaar gewend waren. In beide families gebeurde er veel, waardoor wij fysiek niet veel bij elkaar in de buurt konden zijn.
Dit keer kwam het verdriet ook bij ons heel dichtbij en stonden wij aan de andere kant van de lijn.
Niet één van onze families, nee, onze beide families hadden ons tegelijkertijd hard nodig.
Het begon allemaal in januari, toen corona toesloeg bij één van ons. Hierop volgend werden zowel onze moeder als schoonmoeder gelijktijdig zeer hulpbehoevend en belanden in het ziekenhuis. Beiden gingen achteruit.
Waar één van ons haar schoonmoeder moest laten gaan en er voor haar een mooi afscheid werd vormgegeven, zocht de ander voor haar moeder een plekje dichterbij. Op deze manier kon moeder dagelijks worden bezocht en kon ondertussen haar afscheid worden voorbereid.
Waar het de intentie was om na het afscheid van schoonmoeder even bij te komen tijdens een wintersport, blijkt de rollercoaster nog niet voorbij. Op de laatste dag is daar een ski-ongeluk, met een gebroken knie als gevolg. Een operatie volgt. Op de dag van de operatie, moet de ander plots haar moeder loslaten. Opnieuw momenten dat je er niet fysiek voor elkaar kunt zijn.
Wanneer je dan denkt alles achter de rug te hebben en de revalidatie in gang is gezet, krijgt ook de ander na ruim twee jaar nog een staartje mee van corona.
Wederom vinden wij hierin onze weg. Dankzij een topteam van lieve vrouwen om ons heen, heeft onze onderneming deze eerste maanden van 2022 alle fysieke en emotionele hobbels overwonnen.
Wat zijn wij trots en dankbaar op ons team en op onze thuisfronten. Zij hebben het voor ons mogelijk gemaakt dat wij overeind bleven staan en er ook nog konden zijn voor de families die ons nodig hadden. Wij kijken elkaar aan, knipogen en voelen ons dankbaar voor en met elkaar.