Hij was een hele jonge man die volop in het leven stond.
Zijn vrouw leerde hij kennen toen zij op vakantie was in Nederland.
Samen vertrokken zij naar Amerika, haar thuisland. Hij voelde zich daar als een vis in het water.
Van kleins af aan deed hij veel aan sport. Hij was trots dat hij, die zo van sporten hield, personal trainer kon worden om zo mensen te helpen met een gezondere levensstijl.
Op een vroege ochtend tijdens zijn werk in de sportschool, verruilde hij plotseling het aardse leven voor iets dat verder rijkt dan waar wij zicht op hebben.
Zijn jonge vrouw die haar eigen verdriet en behoeftes aan de kant kan zetten, om die van haar schoonouders voorop te stellen. Hoe mooi. Zij gunde het zijn ouders om haar man over te brengen naar zijn geboorteland, om hem daar
dichtbij zijn ouders te begraven.
Op het moment dat zijn ouders hoorden dat hun kind in Amerika overleden was, zakte de grond onder hun voeten vandaan. Iedere dag dat zij hem nog niet konden zien, was een dag te lang.
De dag van thuiskomst in Nederland was een emotioneel moment. Het zien, aanraken en knuffelen van zijn levenloze lichaam om de realiteit beter tot hen door te laten dringen.
Voor de vrouw van de man was het vormgeven van het afscheid zo heel anders dan zij in Amerika gewend was. Twee culturen tot elkaar brengen, zodat iedereen een goed gevoel overhoudt aan dit afscheid. Samengesmolten, zoals hij zich één voelde als Nederlandse Amerikaan.
Het was een uur van samenzijn waarin herinneren centraal stond.
We stonden stil bij wie hij geweest was als kind, broer en vriend in Nederland en als echtgenoot en vriend in Amerika. Ook werd hier zijn sportverleden benadrukt. Rugby was zijn grootste passie.
Tijdens de wedstrijden werd hij regelmatig gelift door zijn
kameraden. Aan het einde van het afscheid hebben zijn rugby vrienden hem opnieuw gelift en hem zo naar zijn laatste rustplaats gedragen, thuis in Nederland.