In de vroege morgen braken haar vliezen na een zorgeloze zwangerschap van bijna veertig weken. De koffer werd ingepakt, de grote zus werd opgevangen door oma en in het zonnetje liepen zij dolgelukkig richting de auto om naar het ziekenhuis te gaan. Vandaag werden zij een gezin van vier. Dit broertje maakte het plaatje compleet.
Eenmaal geïnstalleerd in het ziekenhuis spatte deze droom uiteen. Alles klopte, behalve zijn hartje.
Een dag later ontmoetten wij elkaar in het ziekenhuis; een dappere kwetsbare moeder, een lieve krachtige vader en een prachtig klein mannetje.
Samen bespraken wij de eerste wensen rondom het afscheid. Gelukkig mochten moeder en kind een dag later het ziekenhuis verlaten. Fijn, maar ook enorm confronterend om thuis te komen. De kleine man legden wij in een glazen bak met ijswater om hem zo lang mogelijk mooi te houden. En dat is gelukt. Zo konden mama, papa en zijn zus naar hem kijken, hem aanraken en hem soms zelfs even vasthouden en knuffelen.
De dag van het afscheid brak aan, mama kleedde hem mooi aan en samen legden wij hem in een mand met zachte dekentjes. De woonkamer stroomde vol met familie en lieve vrienden. Papa vertelde een ontroerend verhaal, terwijl oma
ervoor zorgde dat iedereen iets te drinken kreeg. De andere oma las een prachtige tekst voor.
Op een symbolische manier toverden wij met zijn stoere zus dat hij, haar broertje, altijd een beetje bij haar zou blijven.
Papa sloot het afscheid af met de woorden; ‘de hemel heeft er een prachtig sterrenkindje bij’. En zo is het. Maar wat was het ze gegund om op een andere manier met z’n viertjes de sterrenhemel te ontdekken.