Wanneer je denkt alles in kannen en kruiken te hebben voor een aanstaand afscheid, wordt er ineens van eenieder omdenken gevraagd.
De corona-crisis gooit roet in het eten. Dat het coronavirus iedereen raakt en samenhorigheid creëert is bijzonder te ervaren.
Ineens was het uitgangspunt van een onbeperkt aantal belangstellenden bijgesteld naar honderd genodigden en nog geen paar dagen later werd dit aantal teruggebracht naar maximaal dertig personen. Zó werd er nog geproost op het geleefde leven en een volgend moment is een informeel samenzijn met een hapje en drankje niet meer mogelijk.
Het is mooi te zien hoe ook families creatief meedenken over een geschikt afscheid voor hún dierbare, rekening houdend met de beperkingen waar wij ons allemaal aan te houden hebben.
Zo wordt de natuur steeds meer opgezocht. De natuur waar wij allemaal zo afhankelijk van zijn, die ons rust in ons hoofd geeft en ons ruimte geeft om samen te zijn op gepaste afstand. De stilte van deze tijd maakt de gedachten aan de overledene nog intenser en voelbaarder. Muziek en teksten krijgen een diepere betekenis, omdat wij nu ruimte en tijd hebben om stil te worden vanbinnen. Er wordt ervaren hoe mooi het is om het licht dat een dierbare heeft uitgestraald door te geven aan elkaar. Het laatste moment van samenzijn is klein, intens, vredig, intiem en pakkend en helpt ons tot de kern te komen waar het om gaat.
Wij zeggen zeker niet dat een klein en intiem afscheid mooier of beter is dan een afscheid met een grotere groep mensen. Echter door het afscheid in deze periode zo te doorleven hopen wij dat het bijdraagt aan een positief rouwproces.