Zij was jong, mooi, spontaan, enthousiast, sprankelend, artistiek en bovenal heel lief. Niet alleen voor haar ouders en zussen. Zij had ook oog voor de natuur en de mensen om haar heen en was bij iedereen geliefd.
De grond werd totaal onder eenieders voeten weggeslagen toen zij de keuze had gemaakt uit het leven te stappen.
Sinds 2019 begonnen er barsten te komen in haar levensvreugde. Zij zocht hulp om haar oude zelf terug te vinden. Soms leek dit te lukken, maar de laatste periode vervreemde zij meer en meer van zowel zichzelf als van de mensen om haar heen.
Een opname, met de hoop dat dit haar zou helpen om de rust in haar hoofd terug te krijgen, was onvermijdelijk. Zij gaf aan niet meer normaal te kunnen denken en functioneren. De vele wandelingen met haar hond over de hei, gaven haar niet meer de rust die zij zo nodig had. De fijne gesprekken die zij voerde met haar ouders en zussen waren prettig op dàt moment, maar zodra zij weer alleen was….., niemand wist hoe zij zich daarna voelde en wat zij zich nog kon herinneren.
Voor haar was dit allemaal zo onacceptabel. Haar hoofd dat niet wilde samenwerken met haar gevoel.
Wat zich op het moment dat zij uit het leven stapte heeft afgespeeld in haar hoofd is niet bekend. Het heeft er toe geleid dat zij een keuze heeft gemaakt waarvan iedereen gehoopt had dat zij deze nooit zou maken.
Zij heeft met haar creativiteit en kunstzinnigheid een hoop prachtige herinneringen achtergelaten.
Deze heeft zij nooit voor zichzelf gehouden, maar altijd gedeeld met anderen. Zo ook de dag van haar afscheid, waar haar eigen kaarten met zelf getekende vogels in de bomen hingen, met daarop een laatste groet van haar aan alle mensen die zij zo heeft liefgehad in haar leven.