Contacten met families ontstaan via verschillende wegen. Zo worden wij gevonden via ons netwerk, mond-tot-mondreclame, social media, de krant en soms ook via een ritueelbegeleider die de familie al ingeschakeld heeft. Zo ook in dit verhaal.
Tijdens een toevallige ontmoeting tussen mevrouw en ritueelbegeleider Ad van Dijk klikte het meteen, waarop mevrouw hem vroeg eens langs te komen om te praten. Op een prachtige lentedag spraken zij af bij één van haar dochters, in de landelijke tuin. Mevrouw genoot van deze mooie plek en koesterde de natuur die voorzichtig begon uit te lopen. Met veel liefde en aandacht liep zij rond in de boomgaard.
Deze plek was voor haar het paradijs op aarde, waardoor het idee ontstond om haar uitvaart op deze dierbare plek vorm te geven.
Het was een jaar later, vlak voor haar overlijden, toen al die haar lief waren rondom haar bed zaten. Bloeiende takken uit de boomgaard waren in een vaas naast haar bed geplaatst. Lieve woorden van dankbaarheid werden op kaartjes geschreven en voorgelezen. Er werd gelachen, gebeden en gehuild. Mooie herinneringen werden opgehaald. Een warm en onvergetelijk samenzijn, waarbij het leven gevierd werd met een advocaatje met slagroom. Dit werd het thema na haar overlijden, het leven vieren.
Voor haar was onderlinge verbondenheid tussen mensen heel waardevol. Met elkaar plaatsten wij haar in de kist onder de fruitboom waarvan de knoppen in bloei stonden. In de bomen werden de eerder geschreven kaartjes met dierbare herinneringen gehangen.
Naast haar kist stond de bezem waarmee zij zo vaak in de weer was geweest op het erf bij de boomgaard. Een speciale kaars, die zij ruim 15 jaar bewaard had, werd gebrand tijdens haar afscheid. Voor haar beide dochters werd een windgong opgehangen. Opnieuw werd er rondom haar lichaam, gelachen, gehuild én het leven gevierd. Precies zoals zij het gewild had.
Nadat iedereen rondom haar gegeten en gedronken had, werd zij uitgezwaaid terwijl haar geliefden haar naar het crematorium brachten. En de windgongen? Deze hangen nu bij haar dochters thuis. Zo blijven zij de zorgzame, hartelijke en liefdevolle stem van hun moeder horen bij elk zuchtje wind en blijft de herinnering aan haar levend.