Eind vorig jaar, werden wij gebeld door een lieve man en vrouw. Meneer was ongeneeslijk ziek en het moment van afscheid nemen kwam dichterbij. Ze wilden graag samen met ons hun wensen bespreken. Enkele dagen later zaten we op de bank in hun woonkamer. Hoewel het praten door zijn ziekte bemoeilijkt werd, raakte deze man ons met zijn verhaal. Drie jaar lang had hij gevochten tegen kanker. Door de ziekte kon deze Bourgondiër niet meer eten en drinken. Maar zelfs toen bekend werd dat hij niet meer kon genezen, gaf hij niet op. Gewoonweg omdat de liefde voor het leven nog altijd bestond. Zijn gezin en eigen onderneming gaven hem energie om door te gaan.
Er was ook realisme: er komt een moment dat er geen vreugde meer uit het leven te halen valt. Die periode brak aan. Samen bespraken we de mogelijkheden voor het afscheid. We zochten een locatie, ontwierpen een mooie rouwkaart, en samen kozen zij een kist uit. Ze dachten na over de invulling van de dag van het afscheid. Vlak voor zijn overlijden had meneer nog een fijne dag thuis met zijn dierbaren. In alle rust konden zij afscheid nemen.
En daarna zaten wij weer op diezelfde bank in hun woonkamer. Meneer lag opgebaard in zijn kantoor, in zijn eigen vertrouwde huis, waar zijn aanwezigheid nog zo ontzettend voelbaar was.
De dag van het afscheid verliep precies zoals dit hechte echtpaar, samen met hun dochter en schoonzoon, had bedacht. Aan het einde van de dag stonden de genodigden met elkaar na te praten en herinneringen te delen. Wij keken van een afstand naar dit tafereel en werden erdoor geraakt. Wat een verdrietige aanleiding voor zo’n mooie, liefdevolle dag.