Wie te maken krijgt met dementie, zelf of bij een dierbare, weet hoe ongelooflijk ingewikkeld deze aandoening is. In de afgelopen jaren hebben we verschillende vormen voorbij zien komen, het ene verhaal nog schrijnender dan het andere. Vooral de gedachte dat je langzaam de grip op het leven voelt wegglippen, is intens verdrietig. Voor je naasten is het minstens zo moeilijk om te accepteren dat je niet meer bent wie je was, dat je niet meer dezelfde rol vervult als ouder, partner, broer of zus.
Laatst begeleidden wij een familie in een dergelijke situatie. De dochter was ernstig ziek en belandde in de laatste fase van haar leven. Door de dementie van haar moeder kon zij haar pijn en verdriet niet met haar delen. Het leven van moeder stond al op zijn kop, omdat ze kort daarvoor haar zelfstandige bestaan had moeten inruilen voor een nieuwe plek met gepaste zorg. Het grote verdriet rondom haar dochter zou voor te veel verwarring zorgen. Ze was niet meer in staat dit te verwerken, laat staan te begrijpen dat ze haar dochter los moest laten.
En dus moest de doodzieke dochter de sterkste zijn en stond zij voor een onmenselijke keuze. Op het moment dat zij haar moeder het hardst nodig had, koos ze ervoor haar uit liefde los te laten. Tijdens hun laatste ontmoeting vertelde ze haar moeder dat ze op wereldreis ging. Ze wist niet voor hoe lang. Het bleek voor altijd.
Onverwacht overleed moeder kort na haar dochter. Zij zijn herenigd. De dierbaren voelden opluchting, maar tegelijkertijd bleef er die berg aan verdriet. Veel respect voor deze hechte familie, die samen de reis van verlies en rouw maakt. Hoe lang die reis duurt? Daar bestaat geen antwoord op.