Direct bij binnenkomst is het duidelijk dat de tuin een prominente rol speelde in zijn leven. Een buitenmens, bourgondiër, harde werker, een echte dorpeling die zich inzette voor daar waar hij zijn roots had liggen. Het werken in de tuin gaf hem rust en voldoening. Hij was trots als er mensen langsliepen die hem complimenteerden met de mooie tuin. Hier ontmoette hij al die hem lief waren.
Daar waar hij zich het meest thuis voelde ontmoeten ook wij de familie.
Ons werd al snel duidelijk dat deze plek ook in zijn laatste dagen centraal zou staan. Zijn dierbare tuin vormt de uitgesproken plaats om afscheid te nemen.
Op deze grond is hij geboren, op deze grond heeft hij altijd gewoond en hier is de volgende generatie geboren.
Op deze plaats hebben wij over hem gesproken en hebben wij hem leren
kennen. Hier is zijn afscheidskaart vormgegeven en zal ook het afscheid
plaatsvinden.
Op de dag van afscheid is het prachtig weer. Wij plaatsen hem in zijn zo dierbare tuin met uitzicht op zijn boom. Zijn klompen op de kist.
Kleine knoppen in de bomen en planten. Voorzichtig laat de bloesem zich zien; vogels bouwen een nestje in één van de vele vogelhuisjes. Familie, vrienden en bekenden staan om hem heen. Prachtige woorden, de muziek waar hij zo van kon genieten gespeeld door een accordeoniste. In de stijl die bij hem paste hebben wij hem uitgeleide gedaan uit zijn tuin. Bedolven onder bloemen op het dak van de rouwwagen is hij naar het centrum van zijn dorp gebracht.
Daar hebben zijn dierbaren hem te ruste gelegd. Met kleurige bloemen om hem heen, zoals hij kende uit zijn eigen tuin. Op deze manier een nieuwe tuin creërend voor hem op zijn nieuwe plek.