Het is een prachtige dag, precies zoals hij zich gewenst zou hebben tijdens zijn afscheid.
Vroeger reed hij in een landrover, zo ook deze dag.
Voordat wij naar de plaats van het afscheid gaan, rijden wij nog éénmaal met hem langs zijn thuis. Thuis, omdat dit is waar zijn vrouw woont en van hun huis een echt thuis maakte, zijn vrouw van wie hij zielsveel hield. Thuis, waar zijn kinderen, schoondochter en kleinkinderen waren, op wie hij enorm trots was. Thuis, de buurt waar hij al zijn vrienden om zich heen had.
Thuis, daar waar hij zichzelf mocht en kon zijn. Thuis, waar geluk en verdriet met elkaar gedeeld werden. Zo ook nu wij daar voor zijn huis stonden.
Hij werd met livemuziek ontvangen en begroet door vele buurtgenoten en vrienden waarna zij hem weer uitzwaaiden.
Vervolgens reden wij verder naar het stukje natuur waar hij zijn laatste uur bij ons, op deze aardbodem, zou verblijven.
Zijn familie reed met hem mee, achter de landrover aan. Bij aankomst op het landgoed begeleidden zij hem richting het water en plaatsten hem op het gras.
Het water was voor hem als geboren Fries namelijk ook thuis, of dit nu was om te zeilen, te schaatsen of te vissen. Daar waar water was, was hij.
Thuis was ook de toneelvereniging waar hij lid van was. Hij was een entertainer in hart en nieren. Tijdens het afscheid weerklonk een lied dat hij zelf had gezongen tijdens één van zijn toneelvoorstellingen. Op het moment dat het nummer over het water klonk, was het alsof hij zelf in levenden lijve aanwezig was. Een briesje waaide over en liet zijn foto neergaan. Het was alsof zijn eigen adem liet weten dat het goed was. Alsof hij liet weten dat na het afscheid van zijn geliefden, hij thuis was gekomen daar waar nu zijn thuis is.