Wanneer iemand in je intieme kring ongeneeslijk ziek is, roept dit veel emotie op. Je bent verdrietig, boos en het voelt zo oneerlijk dat dit jullie moet overkomen.
Voor mensen met een verstandelijke beperking is de impact groot en dit vraagt extra aandacht.
Vanaf het begin van het ziekteproces van moeder, is de oudste zoon met een verstandelijke beperking erbij betrokken op zijn niveau. Er wordt uitgelegd dat zijn moeder heel ziek is en niet meer beter wordt. Na haar overlijden is zijn vader naar hem toegegaan om het nieuws te brengen. Voorzichtig, omdat het lastig is om in te schatten hoe hij hierop reageert.
Er wordt hem verteld dat zijn moeder is overleden. Hij neemt het goed op. “Mama is er niet meer? Mama is dood?” Daarna ging hij verder met waar hij mee bezig was. Zijn vader was bij hem op bezoek, hij genoot ervan om liedjes met hem te zingen, dus dat mocht ook vandaag niet ontbreken. Ondertussen bleef hij zijn vraag herhalen; “Mama dood? Mama weg?” Nadat dit een aantal maal bevestigd werd, kwam de vraag; “mag ik nu mama haar telefoon?”
Later nam vader afscheid van hem. Zijn zoon riep zijn vader na; “papa, sterkte met het verdriet om de dood van mama!” Hoe mooi en bijzonder.
Omdat het voor de zoon niet haalbaar was om de uitvaart bij te wonen, is hij een paar dagen eerder naar het, zoals hij het noemde, ‘begraaffeestje’ van zijn moeder geweest. Hij had een prachtige bos bloemen voor haar meegenomen en heeft uit volle borst gezongen voor deze belangrijke persoon in zijn leven.
Hij nam daarna afscheid van zijn moeder en al snel keerde hij letterlijk en figuurlijk terug in zijn eigen wereldje.
Hoe bijzonder is het eigenlijk dat je zo in het leven kunt staan. Er is ruimte voor verdriet, maar daarna weer vlug verder met de orde van dag.