Het verzoek om contact op te nemen met de familie komt via e-mail binnen. Diezelfde avond zitten wij bij de familie in het ziekenhuis. Meneer ligt al enige weken op de intensive care en mevrouw en haar twee kinderen hebben de moeilijkste beslissing in hun leven moeten nemen. Artsen zien geen heil meer in genezing. Meneer is hersendood, het is alleen zijn sterke hart wat nog blijft doorkloppen. De apparaten hebben hun uiterste best gedaan, hijzelf heeft zijn uiterste best gedaan, maar soms verloopt het leven anders dan gewenst is.
Een sportieve man, die niet weet wat stilzitten is. In het dorp, waarin hij het grootste gedeelte van zijn leven woont, is hij een bekend persoon. Iedereen ziet hem op zijn fiets van hier naar daar gaan. Zit in vele organisaties en is niet alleen voor zijn dorp actief, ook als man, vader, schoonvader en opa zorgt hij goed voor de zijnen.
Hij weet eenieder te vermaken.
Oudejaarsdag, een dag waarop traditiegetrouw een rondje langs kinderen en kleinkinderen wordt afgelegd. Samen oliebollen bakken en grappen maken. Een dag waarin het jaar overdacht wordt en toekomstplannen gesmeed worden voor het nieuwe jaar dat komen gaat. Samen met zijn zoon het jaar uitdrinken in de plaatselijke kroeg. Afscheid genomen met een “goed uiteinde en een prachtig begin”, stapt hij op zijn fiets. Regen en wind ontnemen hem het zicht en gehaast als hij is om bij zijn vrouw thuis te komen, die met het eten op hem wacht, zet hij nog eens aan. Vlug onder de tunnel door, bijna thuis.
Een glijpartij waardoor hij onderuit schiet, een lantarenpaal die op dat moment net op de verkeerde plaats staat. Het licht, wat zijn letterlijke licht ontneemt.
Weken leven tussen hoop en vrees. En dan het besluit als gezin om hem los te laten. Hem te laten gaan. Een toekomst in, voor hem niet weten waar dit is, voor hen zonder de man, vader, schoonvader en opa die zij zo bewonderen. Het afscheid, op de plek waar hij tot het laatste toe het leven gevierd heeft. Hij zou willen dat al die hem lief waren het leven blijven vieren.