Het is alweer even geleden dat wij opgeroepen werden voor een overlijden binnen de Amerpoort, een instelling voor mensen met een beperking. Bijzonder te ervaren hoe verdriet, dankbaarheid en vreugde zo dicht bij elkaar liggen.
De medebewoners waren van slag en verdrietig dat hij niet meer in hun midden was, maar waren ook zo overtuigd dat daar waar hij nu heen was hij het goed had.
De familie heeft de medebewoners bij alles betrokken waardoor er een fijne samenhorigheid ontstond.
Vanaf het moment van overlijden tot aan het definitieve afscheid verbleef hij op zijn eigen kamer.
Zowel bewoners als zijn familie maakten van zijn kist iets heel bijzonders. Hij was dan wel op reis gegaan, maar met een warme groet van iedereen.
Het afscheid werd vormgegeven geheel in de belevingswereld van de bewoners.
De dag voor zijn afscheid was er met zijn woongroep een samenzijn in de huiskamer. Hun huisgenoot werd herdacht en er werden herinneringen aan hem opgehaald. Zij spraken over wat dood zijn betekent en alle antwoorden waren goed. Er werd gehuild, geknuffeld en gelachen met elkaar.
De dag erna vormden zijn medebewoners een mooie erehaag toen hij door zijn familie naar zijn
‘Bassie & Adriaan’ bus werd gedragen. Zijn familie reed achter hem aan naar het crematorium en ook de medebewoners met de begeleiders ontmoetten elkaar daar opnieuw. De veelzijdigheid aan sprekers, familieleden, verzorgers en medebewoners maakte dat er vele mooie kanten van hun grote vriend belicht werden. Muziek is in de belevingswereld van mensen met een beperking vaak een mooi instrument om gevoelens en emoties te uiten.
Dit was deze dag ook zo intens te ervaren.
Er werd geluisterd, maar ook gezongen op de muziekstukken waar hij zo dol op was. Tijdens de laatste groet zetten zij allen een bloem in de vaas waarbij zij luisterden naar de woorden van zijn favoriete Bassie & Adriaan lied; ‘Dag vriendjes, dag vriendinnetjes’ en met een zwaai namen zij afscheid van hem.