Dat iedere dag anders is voor ons, dat is ons niet ongewoon. Maar dat wij ineens geconfronteerd werden met Koning Winter, dat was nieuw.
Samen met de familie hadden wij een intiem afscheid besproken op een natuurbegraafplaats. Met zijn vrouw had hij een prachtige plek midden in de natuur uitgezocht.
Gaandeweg de week, liet Moeder Natuur wel een heel bijzonder natuurwonder zien. Er werd zelfs code rood afgegeven voor het hele land. Dit vroeg ons om samen met de familie in overleg te gaan en gezamenlijk het hele scenario om te gooien.
Eerder dan gedacht hebben wij meneer, samen met zijn gezin, overgelegd in een mand. In plaats van een samenzijn op de natuurbegraafplaats, werd het samenzijn in een nog intiemer gezelschap thuis. Alleen zijn vrouw, kinderen, kleinkinderen en de dominee waren aanwezig. De buurman kwam op gepaste afstand het Ave Maria zingen met op de achtergrond het zicht op de sneeuw. Kleinkinderen bedekten opa met rozenblaadjes en tekeningen in zijn mand. Na dit mooie samenzijn werd meneer, door zijn gezin in volgwagens achter de rouwwagen aan, naar de natuurbegraafplaats begeleid. Bij het wegrijden stonden zijn buren, goed ingepakt tegen de sneeuw, in een haag. Ditmaal liepen wij niet op onze hakken, maar met stevige laarzen door de sneeuw de straat uit.
Voor een man die altijd met zijn gezin op wintersport ging, was deze dag van zijn afscheid wel heel speciaal. Zijn gezin bracht hem met de loopkoets naar zijn laatste rustplaats.
Het was bijna sprookjesachtig. Bij zijn graf bliezen de kleinkinderen bellen en strooiden zij met elkaar nog meer rozenblaadjes het graf in. Op deze manier kwam hij onder een zachte deken van rozenblaadjes te liggen.
Hoe een afscheid, geheel anders voorbereid, toch zo passend en winters magisch kon worden.