Mevrouw overleed plotseling. Voor haar man was zij zijn grote liefde. Maar ook binnen het gezin, familie, vrienden en op het werk, vormde zij de spil in het web. Daar waar zij haar gezicht liet zien, scheen de zon.
Dat zij een bijzondere verschijning was geweest, was direct voelbaar bij binnenkomst. Evenals de pijn en het verdriet vanuit de harten van haar man, kinderen, familie en vrienden.
Op het moment dat wij kennis maakten met deze familie, gaf zij haar laatste cadeau aan mensen die dit nodig hadden om te overleven. Hierdoor leven er nu vier mensen waar haar levensvreugde doorheen stroomt. Haar afscheid vond plaats binnen de school waar zij werkzaam was, een voor haar zo bijzondere plek. Op deze dag van haar afscheid werd zij omringd door haar dierbaren, collega’s en scholieren, die allemaal herinneringen aan haar hadden. Al deze herinneringen werden opgeschreven en in twee bomen gehangen die naast haar kist waren geplaatst. De boom, die symbool staat voor de verbinding van verschillende scholen die samen een mooi college vormen. Zo zocht zij naar groei in ieder kind, door te verbinden en het beste uit ieder kind naar boven
te halen.
Zij gaf hen haar levensmotto mee, het leven is mooi, geniet van elk moment. De wensbomen zijn nu verbonden met twee voor haar dierbare plaatsen. De school waar zij zich zo thuis voelde en haar eigen tuin, haar droomplek thuis.