Een overlijden is altijd verdrietig. Wij willen geen afscheid hoeven nemen van de mensen van wie wij houden. De herinneringen die wij aan een persoon hebben zijn vaak onze troost.
Soms moeten wij al afscheid van iemand nemen, terwijl wij de persoon in kwestie niet fysiek gekend hebben. Wij hebben nog niet deelgenomen aan elkaars leven. Het houden van is er al wel geweest. Vanaf het moment dat wij van het nieuwe bestaan horen, wordt ons hart vervuld met liefde.
Wij ervaren geborgenheid en koesteren de schat in de moederschoot. Onze gedachten gaan uit naar de toekomst, hoe deze eruit gaat zien wanneer dit wonder volgroeid is en fysiek deel gaat uitmaken van ons leven. Wanneer na een aantal maanden blijkt dat dit nieuwe leven niet levensvatbaar is, zit het al zo in ons systeem, in ons hart vergroeid, dat het enorm pijn doet afscheid te moeten nemen. Voetjes die nooit op de aarde hebben gestaan en handjes die ons gezicht niet hebben verkend, maar op het moment dat het in je handen wordt gelegd, komt het je o zo bekent voor. Deze laatste dagen voordat je het teruggeeft aan….., ja aan wat? Deze dagen maak je herinneringen die je diep in je hart bewaart. Je houdt het dicht bij je. Hoe fijn dat er mooie manieren zijn om ook deze kleine mensenkinderen tot het laatst toe dicht bij je te mogen houden.
Dan komt de dag dat je definitief afscheid neemt van dit prachtige wonder wat een paar maanden meegedragen is. Je legt het in een mooie bloemenmand, kust het voor een laatste maal en verzegelt je liefde voor dit kleine mensenkind in je hart, voor altijd.