Het zijn twee van de belangrijkste mensen in het leven: jouw ouders die je het leven hebben gegeven.
Wij weten dat er een tijd komt dat je deze mensen moet loslaten.
En wanneer het dan zover is, voelt het alsof je een stukje van jezelf kwijtraakt.
Het is een zonnige middag in het voorjaar. We zitten samen met de zonen en hun moeder rondom de salontafel in haar appartement. We spreken het aankomend afscheid van meneer en mevrouw door. Aanleiding is het ziek zijn van meneer.
Meneer woont inmiddels in een ander gedeelte van het huis waar zij samengewoond hebben en waar mevrouw nu alleen woont.
Iedere dag bezoekt zij haar man, iedere dag gaat hij een stukje verder achteruit. Of hij zijn vrouw en zonen nog herkend is maar de vraag.
Mevrouw heeft goed nagedacht over wat zij wel en wat zij niet wil wanneer zij komen te overlijden.
Twee maanden later treffen wij elkaar opnieuw. Meneer heeft de overstap naar elders gemaakt. Op dit soort momenten is het fijn dat je elkaar al kent en dat we weten wat de wensen zijn. Een afscheid in het teken van familiebanden, geboortehuis en arbeid. De zonen en schoondochters nemen moeder veel uit handen. Een mooi en warm gezin in rouw, maar met een glimlach op hun gezicht
om wie vader geweest is. Het eerste stukje van het familiekoord is losgelaten. Het is moeder die het koord nog stevig in handen lijkt te hebben.
Zo sterk als zij was toen vader nog leefde, zo laat zij nu ook haar krachten los. Zo zitten we 17 dagen nadat we meneer hebben begraven, wederom met deze familie rondom de tafel. Ditmaal voor het afscheid van moeder, haar afscheid in het teken van geborgenheid, vasthouden en loslaten. Zo mooi symbolisch weergegeven door middel van het lintenritueel. Moeder heeft de linten die hen verbonden heeft met elkaar in handen. Na het sluiten van de kist heeft ieder kind zijn of haar lint doorgeknipt. Ook al raak je een stukje van jezelf kwijt, door het lint weet je dat je voor altijd verbonden bent met en aan elkaar.