Wat is dat, doodgaan? Waar ga je dan heen? Kan ik nog met je praten? Kom je nog wel terug? Met deze vragen werden de ouders geconfronteerd op het moment dat zij hun kinderen van 4 en 8 vertelden dat papa ziek was. Heel ziek was en niet meer beter zou worden. De ouders bedachten vanaf het begin dat de kinderen in alles eerlijk meegenomen moesten worden, dit om te voorkomen dat zij later met een puzzelstukje zouden blijven zitten.
Als vierjarige beleef je de fase van doodgaan op een ander niveau dan iemand van acht jaar. Het was zo bijzonder om te zien hoe de ouders hiermee om zijn gegaan. Tussen het spelen door werden er vragen gesteld door de kinderen. Op iedere vraag kregen zij een antwoord passend bij het niveau van het kind.
Beide kinderen mochten kiezen waar zij met papa nog heen wilden. Dit werd zo goed en zo kwaad als het ging gerealiseerd. Ook ervoeren de kinderen verdrietige momenten. Dan kropen zij bij papa op schoot of in bed en vertelden hem dat hij niet mocht doodgaan, omdat zij hem dan zo zouden missen.
Samen als gezin de afscheidsdienst vormgeven. De kinderen werden ook hierin meegenomen, door ze onder andere muziek te laten kiezen. Hoe mooi om te zien dat kinderen, hoe klein ze ook zijn, goed aanvoelen welke muziek passend is bij een afscheid. Afscheidswoorden werden geschreven en voorgelezen aan papa.
Samen met mama de kleren uitzoeken die papa aankreeg nadat hij overleden was. Samen zijn kist beschilderen en beplakken. Ook papa had een mooi lied uitgezocht voor tijdens zijn afscheid waarin hij de kinderen wilde meegeven dat hij altijd bij hen zou zijn:
“Zoek me om je heen
Als je boos bent of verdrietig
Of vertellen wilt van wat je hebt beleefd
Ik kom wanneer je wilt
Ik ben je vader toch, de wind
En veel verschilt het niet van hoe snel ik heb geleefd”
Acda en De Munnik
Het is zoals de jongen tegen zijn zusje zei, “Blaas maar in je hand, dan voel je papa. Zo is hij altijd bij ons.”