Een vrouw die nooit rookte, sportief was en ó zo op de gezondheid lette van al degenen die haar lief waren, kreeg het vonnis uitgezaaide longkanker.
Vanaf het moment dat zij te horen kreeg dat zij getroffen was door deze ziekte, koos zij ervoor per dag te leven. Niet te veel vooruitkijken. Eerst chemotherapie en wanneer zou blijken dat deze niet zou aanslaan, wilde zij pas bekijken wat de volgende stap zou zijn.
Deze vrouw had geen geluk. Alle behandelopties die geprobeerd werden, hadden hun eigen bijwerkingen.
Ondanks dit gegeven, vertelde zij vaak zich heel gelukkig te voelen met de grote groep lieve mensen om haar heen, die haar met alles hielpen. De één nam haar mee uit wandelen, de ander hielp mee in huis, de boodschappen werden gedaan en regelmatig werden samen ziekenhuisbezoeken afgelegd. Wat je geeft krijg je terug wordt wel eens gezegd; dit gold zeker binnen dit gezin.
Met grote regelmaat kwamen wij het afgelopen jaar bij haar thuis en samen met haar en haar gezin spraken wij veel over haar naderend afscheid. Ook spraken wij over de dag van het afscheid zelf en zij gaf zeer duidelijk aan wat zij wel en wat zij niet wilde.
Toen kwam het moment dat zij haar hart luchtte door aan te geven dat ze echt niet meer kon. Ze wilde nog maar één ding en dat was afscheid nemen van het leven en afscheid nemen van wie haar het allerliefste waren. Ze vroeg haar man en dochter om hun eigen pijn en verdriet opzij te zetten, vroeg hen om haar te laten gaan.
De dag dat zij afscheid nam van het leven, was een hele verdrietige, maar óók een bijzondere dag. Wat een cadeau gaf zij haar naasten nog door al haar krachten te bundelen en zo sterk bij hen te zijn. Eerst nam zij afscheid van haar broers en zussen. Toen zij weg waren, werd op haar verzoek slagroomtaart gegeten. Er werden prachtige teksten voorgelezen door haar man, dochter en vriend. Er werd muziek gedraaid. Ieder had zijn of haar eigen moment met haar. Er werden foto’s gemaakt en filmpjes opgenomen en toen het moment daar was, keek zij vol vertrouwen haar man en dochter aan en vertelde nog éénmaal hoeveel zij van hen hield en dat zij gelukkig was, dat zij haar los wilden laten. Haar laatste woorden,
“Het is goed, ik mag op reis ……”