We kennen ze waarschijnlijk allemaal wel, mensen waarvan je voelt dat zij ondanks hun jonge leeftijd, zo’n levenswijsheid hebben. Het zijn vaak de mensen die ook van jongs af aan veel te kampen hebben met ziektes.
Zij worden als het ware geboren in een “ziek” lichaam.
Deze jonge man was pas 17 lentes jong, toen hij het besluit nam dat het leven voor hem geen bestaansrecht meer had. Van deze 17 jaar die hij zijn omgeving verblijdde met zijn fysieke aanwezigheid, waren het dertien jaren van bekend zijn met zijn ziekte. Jaren van operaties en meer en meer fysiek inleveren. Dag en nacht leven met pijn. Zijn gehoor werd tijdens de laatste operatie zodanig beschadigd dat hij qua geluid afgesloten werd van de buitenwereld. Zijn zicht was zeer beperkt. Vele lichamelijke beperkingen door vergroeiingen. Vierentwintig uur per dag afhankelijk zijn van anderen.
Het was januari 2018 toen hij zijn vader en de arts voor de eerste keer liet weten dat het wat hem betreft genoeg geweest was. Voor zijn ouders is hij toch nog het revalidatieprogramma aangegaan. Wie wist wat deze
revalidatie hem nog zou brengen en zo niet, dan konden zijn ouders alvast aan het idee, afscheid nemen, wennen. In september na de bestralingen kon hij echt niet meer en heeft hij zijn definitieve besluit met zijn ouders besproken. Ondanks de pijn die door hun ziel sneed, stonden zijn ouders achter hem. Zij beloofden hem te steunen en “los te laten”, zodat hij zijn eigen weg kon gaan.
Via sociale media liet hij weten dat zijn laatste periode hier op aarde was aangebroken. Hieruit ontstonden nog bijzondere vriendschappen. Hij heeft een jaar gekend waar veel van zijn wensen, door lieve mensen, zijn waargemaakt.
Hij heeft waanzinnige cadeaus voor hen die hem lief waren gerealiseerd. Niemand zou met lege handen achterblijven. Wat hij wilde was voortleven in ieders hart. Dit hart hangt nu symbolisch bij zijn ouders thuis.
Hij heeft zelf mee willen beslissen hoe zijn afscheid eruit zou komen te zien. Als we dan terugkijken naar de dag van zijn afscheid, denken we aan al zijn familieleden en vrienden die hem uitzwaaiden toen hij op weg ging naar zijn laatste bestemming.
Precies zoals hij graag wilde, liggend
in een helderblauwe Audi A6 en de belangstellenden, in een haag, met fakkels in de hand. Wanneer we onze ogen sluiten zien we hem met een lach op zijn gezicht, iedereen een vette knipoog gevend. Iedereen bedankend dat zij deel hebben uitgemaakt van zijn leven en dat het goed is. Wat een prachtmens!