Het was een mooi avontuur, het duurde alleen veel te kort.
Op een koude regenachtige middag en avond namen al haar vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt en uit de klas afscheid van haar. Ook de volwassenen uit haar omgeving kwamen om afscheid te nemen. Allemaal mensen uit haar leven voor wie zij iets betekend had. Het gezelschap was gemêleerd, jong en oud door elkaar.
De kinderen zochten steun bij hun ouders, zich niet realiserende dat zij op hun beurt ook hun ouders zoveel steun gaven tijdens dit moeilijke moment.
Het was alsof er een engeltje op het mos lag te slapen. Zo liefdevol, warm en mooi zag zij eruit. De realiteit was echter hard, immens hard.
Daar, midden in de afgeschermde ruimte, hadden wij haar neergelegd. Gewikkeld in een teddydeken, in een opengewerkte mand. Bovenop boomstronken en de bladeren uit het bos. Het bos, waar zij graag kwam om te spelen, te wandelen en om de natuur te ontdekken samen met haar broertjes en ouders.
In deze liefdevolle gecreëerde omgeving, kon iedereen afscheid van haar nemen. Elders waren er ruimtes waarin het leven van het meisje werd weergegeven doormiddel van foto’s. Daarnaast maakten kinderen prachtige tekeningen met elkaar op grote rollen papier.
Bijzonder was het om te zien dat de kinderen vaak hun ouders over de streep trokken om bij het meisje te gaan zitten. Iedereen die op deze plek bij haar kwam, leek zich op zijn of haar gemak te voelen.
Bij het naar huis gaan werden er brandende kaarsen geplaatst op het bospad. Op deze manier werd een lichtpad gecreëerd welke symbool stond voor de weg die haar zou leiden naar het licht, “op weg naar een nieuw avontuur”.