Op een regenachtige avond in juni waren Pascalle en ik aan het werk toen de telefoon overging. De vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde dat haar man zojuist was overgegaan. Wij maakten een afspraak en reden naar haar toe. Bij binnenkomst voelden wij, ondanks de verdrietige aanleiding, direct een fijne sfeer. Behalve mevrouw, waren ook haar dochters aanwezig en die ontmoeting was bijzonder, één van hen herkende mij uit het dorp. Dat vind ik zo mooi aan ons vak, je stapt tijdens een eerste ontmoeting het leven binnen van een familie.
Iedere familie is anders en wij kleuren mee met de situatie, als een kameleon.
Bij deze familie voelde ik meteen een klik. Wij voerden mooie gesprekken, open en oprecht. Deze man had zijn hele leven in dit huis gewoond. Het huis ademde dan ook een hoop herinneringen. Vele anekdotes passeerden de revue, soms verdrietig, maar er werd ook gelachen met elkaar.
Dagelijks bezocht ik de familie, iedere dag bespraken wij een stukje van het afscheid. Die puzzel is pas compleet als alles goed voelt. Dat lukte, het werd een waardig afscheid, met een lach en een traan. Dat ik op deze wijze mijn eerste eigen uitvaart mocht begeleiden was een groots cadeau en had ik nooit durven dromen.
Een aantal jaren geleden heb ik de opleiding tot uitvaartbegeleider gevolgd. De kinderen waren nog klein, ik parkeerde mijn droom voor later. Eind december werd deze droom werkelijkheid. Na een fijn gesprek met Pascalle en Chantell, spraken wij af dat ik met hen mee op stap ging, kennis maken met het vak. Nu zijn wij negen maanden verder en ben ik zo dankbaar voor deze kans.
Trots als een pauw dat ik sinds 1 juni officieel onderdeel mag uitmaken van dit bedrijf. Met passie, liefde en aandacht hoop ik vele families te ontzorgen, te helpen, te troosten en te begeleiden. Pascalle, Chantell en nu dus ook Ingeborg.