Vanaf december zag haar omgeving haar hard achteruitgaan. Zij had geen energie meer en wanneer zij vanaf de bank naar de keuken liep, kreeg ze amper nog lucht.
Op een avond in januari belde zij haar dochter om aan te geven dat het echt niet meer ging. Samen beleefden zij een intense nacht.
De volgende dag zorgde de huisarts ervoor dat ze naar het ziekenhuis kon, geen weet hebbende dat zij nooit meer in haar woning zou terugkeren.
Vanuit het ziekenhuis werd er voor haar een plek in een verpleeghuis gevonden. Het enige voordeel hiervan was, dat zij dicht bij haar dochter kwam te wonen. Maar hoe verdrietig dat zij niet meer naar haar huis kon en zij zo afhankelijk was geworden van anderen. Zij heeft hierom vooral in stilte geleden.
Uiteindelijk heeft zij maar drie weken in het ‘huis’ gewoond. Iedere dag was zij aan het overleven. Hoeveel energie het praten en luisteren naar anderen haar ook kostte, zij deed wat zij vond dat moest, zonder te klagen.
Die bewuste ochtend aan de telefoon, toen zij haar dochter feliciteerde met haar verjaardag, wist haar dochter het. Dit was de dag dat haar moeder zou overgaan. Dit gevoel was zo sterk.
Het werd een bijzondere dag voor beiden. De dag waarop moeder haar 55 jaar geleden het leven gaf en zij nu, 55 jaar later, moeder zou loslaten en terug zou geven aan de kosmos.
Moeder zou bij haar afscheid “geboren” worden in een nieuwe wereld waar haar leven verder zou gaan, zonder alle ellende. Zwijgend zaten zij samen met de handen in elkaar.
Die middag heeft moeder afscheid genomen van haar gezin. Nog één keer kon zij iedereen in de ogen kijken, heel vermoeiend, maar ook zo mooi en fijn.
Daarna gaf zij zich over en kreeg zij wat medicijnen tegen de benauwdheid, waardoor deze gelukkig snel afnam.
Begin van de avond heeft moeder het zilverenkoord verbroken waarmee zij afscheid nam van haar voertuig hier op deze wereld en zo fysiek afscheid nam van al die haar lief waren.